Ruimte geven als beginpunt van groei

Er zijn periodes waarin alles wat je opgebouwd hebt even stiller wordt. Niet omdat je het opgeeft. Niet omdat het niet belangrijk meer is. Maar omdat het leven vraagt om ruimte.

De voorbije weken stond Inborst op een zachter vuur. De dagen kregen een ander ritme. Mijn energie stroomde naar wat zich nu aandiende. Niet naar zichtbaarheid of plannen, maar naar aanwezig zijn.

En weet je? In die vertraging groeide er iets. Geen nieuwe producten, geen nieuwsbrieven of social media. Maar wel: een dieper vertrouwen. In de weg die ik ga. In het werk dat niet verdwijnt als ik het even niet voed. In ouderschap als een fluïde stroom, niet als iets waar je "bij moet blijven".

Soms denken we dat we pas groeien als we vooruitgaan. Als er actie is. Beweging. Oplossingen. Maar wat als groeien ook betekent dat je even niets doet? Dat je toelaat. Uitstelt. Stilvalt. En dat je dan, in die ruimte, merkt dat iets in jezelf zich uitrekt, beweegt, klaarmaakt?

Ik zie het in mijn werk met ouders ook. De momenten waarop ze stoppen met zoeken naar de juiste aanpak, en in plaats daarvan zachter worden voor zichzelf. Daar, net daar, begint iets te schuiven. Te openen. Te stromen.

Misschien herken jij het ook. Die neiging om het goed te willen doen. Het juiste te willen zeggen. Je kind te willen begeleiden zoals het hoort. En misschien heb je vandaag vooral dit nodig: een beetje ruimte. Voor jou. Voor je kind. Voor alles wat je nog niet hoeft te weten.

Bij Inborst werk ik niet met kant-en-klare oplossingen. Ik geloof in processen die zich ontvouwen. In ouderschap dat mag ademen. In de kracht van vertragen. En ja: in de schoonheid van ruimte geven.

Laat dit een zacht begin zijn. Of een verderzetten van wat al lang aan het groeien is, stilletjes, vanbinnen.