Wanneer falen spannend voelt

Een zachte blik op faalangst...

Soms zie je het gebeuren, nog voor het begint.
Die blik. Die hand die wat krampachtig op de tafel rust.
Dat lijf dat lijkt te zeggen: “Als ik het nu fout doe, dan…”

Faalangst.
Niet zomaar bang zijn.
Maar die diepere spanning die in lijfjes kruipt als de lat te hoog voelt — twijfel die in je sluipt en die (vaak) verlammend werkt.

Misschien herken je het als ouder ook.
Dat je kind liever niets probeert dan iets fout doet.
Of dat het thuis uitbarst omdat het op school alles heeft ingehouden.

En jij…?

Misschien voel je de neiging om te helpen. Om te zeggen: “Het is niet erg, je kan het, gewoon proberen.”
En tegelijk: voel je hoe dat soms helemaal niet landt?

Want kinderen die worstelen met falen, hebben niet altijd nood aan aanmoediging.
Ze hebben nood aan erkenning. Aan iemand die zegt: “Ja, ik zie het. Dit voelt spannend, hè?”
Iemand die naast hen durft blijven als het niet lukt.
Niet om het te verhelpen. Maar om het uit te houden.

Niet oplossen. Wel verzachten.

Faalangst vraagt geen tips.
Het vraagt nabijheid.
Ruimte.
Adem.

Soms is dat samen even zwijgen.
Of zeggen: “Ik heb het ook soms moeilijk met proberen.”
Of gewoon: een warme hand op een rug terwijl je niets zegt.

En toch… gebeurt er iets.

Niet omdat jij iets deed.
Maar omdat je er was.
Omdat je niet wegging.

En soms, langzaam, ontstaat dan iets in je kind.
Een kleine beweging.
Een andere blik.
Een sprankje nieuwsgierigheid naar: “Wat als ik het wél probeer?”

Niet omdat het moest.
Maar omdat er weer ruimte kwam.

Misschien is dat de echte kracht.

Dat je niet probeert op te lossen wat niet stuk is.
Maar gewoon aanwezig bent,
wanneer falen spannend voelt.

En hoe zit het met jou?

Want misschien, heel misschien, is er in jou ook iets dat gespannen wordt als je kind niet durft.
Misschien voel jij zelf iets van vroeger. Van het kleine kind in jou dat ook liever geen fouten maakte.
Of dat faalangst zo goed heeft leren verstoppen dat je het pas herkent wanneer je het bij je eigen kind ziet opduiken.

En dat is geen zwakte. Integendeel.
Dat is precies waar je kunt beginnen met zachtheid. Voor je kind, maar ook voor jezelf.

In individuele coaching gaan we samen kijken naar dat stukje in jou.
Niet om te graven of op te lossen, maar om te erkennen.
Want als jij jouw innerlijke stormen leert bevaren, wordt het voor je kind zoveel makkelijker om koers te houden.

En misschien, als we het zo bekijken, ben jij wel die vuurtoren.
Niet degene die stormen vermijdt, maar degene die blijft staan, licht geeft, zacht schijnt.
Zodat een ander z'n weg kan vinden, ook als het mistig is.

Ik wens je die zachtheid toe. Voor je kind. En voor jezelf.