Wanneer nabijheid meer doet dan woorden.

Soms is het niet je stem die iets betekent, maar je schouder.
Niet je advies, maar je aanwezigheid.
Niet je oplossing, maar je rustige ademhaling die blijft, ook als het moeilijk is.

In juli bracht ik tijd door met een groep kinderen in het bos.
De Bosbende, noemen we het.
Er was spel, avontuur, natuur, gelach. Maar het meest betekenisvolle moment zat in iets kleiners.

Een kind dat even niet mee wilde doen. Dat zich terugtrok.
Niet echt boos. Ook niet lastig. Gewoon… op zichzelf.
Vroeger zou ik misschien iets hebben gezegd. Een uitnodiging. Een speels duwtje. Iets om 'het op te lossen' (al was er niet meteen iets op te lossen...).
Maar nu ging ik gewoon bij haar zitten. Zonder woorden. Zonder doel. Gewoon er zijn.
En daar gebeurde het.
In die stille nabijheid mocht ze zakken. In zichzelf. In het moment.
Niet omdat ik iets deed. Maar omdat ik niets deed. Omdat ik er was.

Dat raakte me.

Hoe vaak denken we niet dat we iets moeten doen voor een ander?
Zorg dragen krijgt vaak iets actiefs. Iets zichtbaar. Iets doelgericht.
Maar wat als het ook iets anders mag zijn?

Wat als zorg dragen niet trekken is, maar ruimte laten?
Niet iemand vooruit helpen, maar gewoon naast iemand staan.
Zelfs wanneer die stil is.
Wat als aanwezig blijven het echte werk is?

Bij kinderen.

Bij geliefden.

Bij jezelf...

Misschien herken je het wel.
Je wil iets betekenen. Iets goed doen. Iets helpends zeggen of doen.
Maar soms, echt soms, is 'niet doen' het meest zorgzame dat er is.

Gewoon zijn.
Aanwezig. Stil. Nabij.

Als een vuurtoren in de haven.

Wanneer heb jij het verschil gevoeld tussen trekken en nabij zijn?
Wat veranderde er toen in jouw lijf?